Ne zamandır gün ışığını görmeden uyuyamaz oldum.
Aslında bu yeni değil ama uzun zamandır yapmadığım birşey.
Havanın aydınlanırken oluşturduğu mavilik,
o enteresan koku beni benden almaya yetiyor..
Sorgulamaya başlıyorum herşeyi..
Bağlanmaktan korktuğum kadar bağlanabiliyorum bir yüreğe.
Bu yüzden şimdi gel-git lerim..
Hem gülümsüyorum her sözünde.
Hem de hep başka anlamlar katarak asabileşebiliyorum.
Ait olma duygusu zor geliyor sanırım..
Ya da ısınamıyorum bir bedene.
Kaçma isteğim sadece doğduğum şehre ait değil,
Keza önüme serilen yüreklerden de kaçmak istiyorum.
Ne bir gülüş, ne de bir bakış ıslah edebilir şimdi beni..
Duygularımın parçalanmış ceset gibi savrukluğunu taşıyamıyorum.
Hepsi bu...
0 yorum:
Yorum Gönder